Translate

Saturday 17 September 2016

Con los ojos abiertos y los sentidos despiertos.




Se escucha el ruido de la lluvia salpicando las ventanas y el suelo. Es agradable, relajante, bueno, al menos ahora porque hace un rato la tormenta se ha hecho notar y bastante, creo que hasta ha hecho levantar a algunos vecinos. Ha tronado con fuerza, como si unos látigos estuvieran pegando a la tierra no muy lejos de aquí. A mí nunca me han preocupado las tormentas ni me han dado miedo, todo lo contrario, ¡me encantan!, sin embargo, desde hace un tiempo para acá, sencillamente, no las escucho. Aunque hoy ha sido diferente. La noche (con su día) me ha querido tener con los ojitos abiertos y con los sentidos despiertos…….vaya ¡que no he pegado ojo!

Aparentemente no había ninguna razón que me estuviera robando el sueño. Todo lo contrario, había pasado un buen día y me había pasado algo que estaba esperando que pasase. Quizá ha sido eso……o no. Pues sí, llevaba días pensando que me gustaría encontrar a alguien nativo o no nativo para hacer un intercambio lingüístico – todos sabemos lo rápido que se olvida un idioma cuando no lo practicas- digamos….inglés – español, “ Yes! It sounds exciting! Total, que salí de casa esa mañana con muy buenas vibraciones….me sentía genial, positiva y contenta como me gustaría y como creo que a todo el mundo le gustaría sentirse todos los días. Esperaba simplemente cosas buenas.



Primero pasé a saludar a una peluquera de aquí del pueblo que hacía años que no veía. ¡Qué buen rollo me dio hacer eso! Y qué bien poder ser uno mismo, mostrar lo mejor de uno sin vergüenza, seguridad y sin pensar en lo que puedan pensar los demás. Después, me dispuse a seguir mi ruta hasta el estanco, y allí, pude encontrar un sobre adecuado y lo bastante grande para poder introducir toda la documentación que necesitaba enviar a Inglaterra. Afortunadamente, aún tengo lazos que me unen al Reino Unido, y no siento el “Brexit” ;-) Lazos humanos, sentimentales, amigables y sobre todo, burocráticos.

Mi siguiente parada era Correos. Por cierto,  donde vivo sólo puedes saber el horario si la oficina está abierta; si está cerrada lo único que te vas a encontrar es la persiana bajada. Total, si está cerrada no te sirve de mucho que te muestren el horario no? En fin, dejando el sarcasmo de lado, continuo con mi ruta "Calongina". Ya dentro de la oficina de Correos estaba esa mujer de melena larga y rubia con gafas doradas que resaltaban más que su maquillaje pero que parecía sentirse feliz en su trabajo y fue agradable de ver. Me atendió muy amablemente y me dio las instrucciones para enviar mi sobre certificado. Así pues, empecé a rellenar aquella hoja en el mostrador cuando de repente escuché: -¡Francesca!- Rápidamente me di cuenta que no iba para mi. Detrás mío había una chica bajita, delgadita, pecosa y con una melena larga y pelirroja que estaba hablando por el móvil en inglés. En ese momento es cuando mis sentidos se despertaron y en segundos preparé un pequeño plan, aha! La chica era, sin ninguna duda, conocida en la oficina a la cuál se dirigían con total confianza. Cuando terminé salí de la oficina y decidí esperar a la chica. Al cabo de un momento la chica pelirroja salió sonriente  y entonces, cuando ya estaba bastante cerca, le empecé a hablar:

- Hola! Es que t´he escoltat que parlaves anglès i et volia preguntar una coseta. Es que jo he estat visquent 7 anys a Anglaterra y buscava a algú per fer un intercanvi d'anglès.-

La chica, aún con la sonrisa en la boca  se me quedó mirando como si no supiera que decir.

- Doncs.....ah vale...estaria bé, encara que jo més que castellà necessito practicar català.

-¡Bien!- pensé; encima voy a matar dos pájaros de un tiro: Voluntariado de catalán  e intercambio de inglés ¡todo en uno! 

- Cap problema! Per cert, com et dius?
- Francesca.
- Ostres! Jo també em dic Francesca!
- De debó? Mira que hi han poques Francesques......

Intercambiamos números de teléfono y continuamos charlando entusiasmadas durante unos minutos mientras caminábamos dirección al centro del pueblo.  Quedamos que ya nos pondríamos en contacto y nos despedimos. Seguí mi camino de vuelta a casa contenta, agradecida y sorprendida de lo que me acababa de ocurrir. - ¡Qué suerte!- pensé.



Pensándolo bien, de suerte nada de nada. No creo en la suerte. Creo en ir a buscar la suerte, las oportunidades, en la actitud. Ese día no estaba de suerte. Ese día estaba con la actitud adecuada y los brazos abiertos a recibir algo que quería recibir, algo que estaba buscando. Pero sobretodo estaba atenta y en modo alerta, con los ojos bien abiertos y los sentidos despiertos. Posiblemente, otro día con otra actitud, otro estado de ánimo, los acontecimientos no se hubieran desarrollado así.

Pero esa es mi opinión.....

Y vosotros, ¿qué pensáis?

Hasta pronto.

Francesca xx




Friday 18 March 2016

HOY ES EL DIA Y EL MOMENTO - DIY (Do it yourself)



Hoy es el día y el momento en que he decidido dedicar un tiempo para mi y volver a escribir en el blog, qué por cierto, lo tenía completamente abandonado, casi tanto como a mi misma. Y no estoy exagerando, no, me tengo que pedir cita previa para hacer algo que no sea trabajar. Todos hemos
escuchado la frase "todo pasa por alguna razón", y qué cierta nos parece, verdad? Al menos, a la mayoría.....pues a mi me parece no solo cierta sinó ¡una verdadera bendición! Pues hoy he decidido hacer algo, y este algo me traido unos recuerdos que tenía totalmente olvidados.

 Hoy he decidio arreglar una cosa en casa que ya llevaba unos días desmontada....y lo que parecía super difícil o imposible para una mujer pues al final no lo ha sido. Sí, sí, aún me estoy dando besos je je... Y ha ocurrido en el momento en que he podido olvidarme de todo por unos minutos y meterme de lleno en lo que estaba haciendo, que era ni más ni menos que poner de vuelta a su sitio el panel frontal de madera de la bañera (aqui en Inglaterra les encanta la madera para todo). El lampista la tuvo que quitar para arreglar un escape de agua y la tuvimos que dejar secar junto con el zócalo durante unos días antes de volverlo a colocar. La podía haber dejado y llamar al lampista para que la volviera a colocar él....pero es que me gustan los retos, y me gusta el bricolage (DIY o Do it yourself) para que lo voy a esconder. Pues bueno, el zócalo medio podrido, los clavos oxidados y el hueco justo para entrar el tablón no se me han podido resistir y de vuelta a su sitio están. Y es que cuando algo nos gusta, no miramos el tiempo, nos dejamos llevar, estamos tranquilos y ponemos nuestro 100% en ello, sale!


Sin embargo, no ha sido hasta después de unas horas que he reflexionado sobre ello: ¿porque me gusta el bricolaje?, ¿ porque lo he disfrutado tanto? Ahí es cuando he vuelto al momento en el que estaba en plena faena con el destornillador y......entonces he empezado a notar algo en el pecho y que se me empezaba a hacer un nudo en la garganta, y todas las emociones habidas y por haber se han encontrado por un momento. Y he empezado a llorar y a llorar porque he visto a mi padre que en paz descanse con sus herramientas. Todas, allí, en un mueble estantería en el comedor de la consergería donde vivíamos, un mueble hecho a medida para aquel hueco. Hacía días que no pensaba en mi padre y gracias al tablón de madera que llevaba días dando por saco lo he podido recordar. Resulta que estabas ahí y no me había dado cuenta papa, te quiero.

 Otro día, a lo mejor os hablaré de mi padre.

Gracias por leer, espero que a vosotros os haga recordar algo bueno y bonito en vuestra vida.

¡Hasta pronto!






Sunday 22 January 2012

Wellcome to Blamer's Station!

Bienvenidos a todos Blamer's Station,

Hola me llamo Francesca y hoy he decidio abrir este blog. El porqué, pues no lo sé. Supongo que no hay una simple razón, sinó muchas. Quizá sean las nuevas tecnologías que me llevan por la corriente o quizá que me lleva rondando un tiempo por la cabeza. O todo junto. La cuestión es que aquí estoy  y espero compartir cosas interesantes con todas las personas que visiten este Blog.

Hasta pronto!